Po stronie amerykańskiej można wyraźnie dostrzec, iż odprężenie pojmuje się tam jako zgodę na istnienie status quo w przebiegu granicy wpływów i stanu podziału państw ze względu na ustrój społeczno-polityczny. Jest to więc pojmowanie świata w stanie statycznym, chęć zatrzymania procesów rewolucyjnych zachodzących współcześnie. Jest to wreszcie identyfikacja własnego interesu państwowego z niezmiennością granic ustrojowych i orientacji politycznej. Tymczasem świat nie stoi w miejscu i wykazuje znaczny stopień dynamizmu.  Strona radziecka nadaje odprężeniu sens inny. Odprężenie jest przeciwieństwem napięcia w stosunkach międzynarodowych i międzypaństwowych. Ma ono sprzyjać rozwiązywaniu występujących sprzeczności oraz napięć i konfliktów w drodze negocjacji, porozumień i kompromisów, ale bez uciekania się do siły zbrojnej i wojny. Odprężenie nie może zatrzymać naturalnych procesów zmian społecznych zachodzących w poszczególnych krajach, regionach czy też ugrupowaniach politycznych i gospodarczych. Czyż polityka odprężenia mogła zatrzymać walkę narodowowyzwoleńczą narodu Zimbabwe czy Angoli? Czyż mogła ona nie dopuścić do zwycięstwa bojowników Nikaragui w ich walce przeciwko znienawidzonym rządom rodziny Somozów? Tak więc nadzieje, wiązane ze współpracą między ZSRR a St. Zjednoczonymi po przezwyciężeniu głównych elementów ?zimnej wojny”, nie sprawdziły się. Tylko częściowo przyniosły one pozytywne zmiany w stosunkach dwustronnych i w życiu międzynarodowym. Okazało się, że nadzieje były znacznie większe niż ich zaspokojenie. Podpisanie układów w sprawie SALT I i II oraz szeregu porozumień międzynarodowych w sprawach rozbrojeniowych nie przyniosło oczekiwanej, głębszej zmiany we współżyciu międzynarodowym.